Een Helicopter-rampscenario: In ruimte 2 oefent een lief jazzcombo’tje van middelbare leeftijd. In ruimte 3, vijf puberale metalheads die nog drie jaar van totale doofheid verwijderd zijn. Het muurtje tussen 2 en 3 is helaas niet 100% soundproof… Ik zou ze willen redden met een andere studio, maar we zitten vol. Howeeeever… Weak Moves zit in 13 en die willen wel ruilen; Max: “Aaaah, wij spelen hárder!” Katastrophe afgewend.
Weak Moves is bij Heli (eeuwig) kind aan huis. Ik sprak Jespfur over het project dat begon met de gitaarrifjes die hij al een paar jaar op de plank had liggen en over zijn kleine versterkertje speelde. Hij verzamelde een bont gezelschap van muzikanten om zich heen om dit werk ten uitvoer te brengen, bestaande uit Jacco Troost op lead gitaar en effecten (“hij heeft altijd twintig tassen op zijn rug. Als er iemand aan een auto toe is, is hij het wel”), Jeremy Peters op bas en Max Harms op drums. De Helicopter werd hun uitvalsbasis, van waar ze nu de scène aan het veroveren zijn.
Hoewel Weak Moves begon als een alias van Jespfur, is de band uitgegroeid tot een hechte samenwerking. De leden hebben uiteenlopende muzikale achtergronden, maar op een of andere manier werkt het. Het is een ruige band, maar ruigheid kan niet verbloemen dat het om gevoelige jongens gaat. Dat wordt bevestigd als ik Jespfur vraag naar het idee achter de muziek; “We zijn eigenlijk een inner-release-organisation. Ik schrijf introspectieve teksten. Informatie die je eigenlijk pas krijgt als je je hoofd kapothard stoot. Als ik die met jou deel, hoef jij je hoofd misschien niet te stoten.”
“Onze kracht zit in live shows. Daar komen al die diep weggestopte dingetjes naar boven. Laatst stond er iemand vooraan te huilen, daarnaast stond iemand te lachen en de rest was aan het dansen.”
Vorig jaar kwam het album Geodesic uit. De we-don’t-give-a-f**k-attitude die de band cultiveert wordt verraden door een heel overwogen gebruik van muzikaal geweld en ruimte. Geodesic opent met een weids, zweverig en melancholisch soundscape, maar al snel breekt de vloedgolf en wordt je door de loodzware rockriffs naar een duister dal gesleurd. In de daarop volgende tracks wordt de pas versneld, komen verschillende maatsoorten aan bod, maar steeds komt die zware hamer van de angst weer neer.
Het nummer Zaldem begint als een dreamy Indie-track en versnelt bijna onmerkbaar tot het ontploft in een kakafonie van blastbeat, gitaarmishandeling en, vanzelfsprekend, de schone kunst van het jodelen, om vervolgens hallucinerend uit elkaar te vallen. Jespfur: ‘Iemand noemde dat nummer laatst een middelvinger naar de Amsterdamse Indie-scene”. Ikzelf vond het vooral heel grappig.
Weak Moves is druk bezig, als ik mag afgaan op wat er hier regelmatig dwars door de muren klinkt. Als ik vraag wat ons te wachten staat zegt Jespfur “we zijn ons aan het specialiseren in de achtbaanindustrie.” Misschien begrijp jij wél wat hij bedoelt. Solo bracht Jespfur recent Pedestrians of Bright Silence (2024) uit, waarvoor hij met een andere bezetting ook bij de Heli repeteerde. Solo is Jaspfur zo mogelijk meer avantgarde dan we zelfs van Weak Moves gewend zijn, en daarmee oogst hij nu de nodige erkenning. Binnenkort gaat hij op internationaal tournee en dat lijkt nog maar het begin. Houd ze in de gaten, Weak Moves én Jespfur, zou ik zeggen.