Als je als blues- of rockmuzikant al een tijdje in Amsterdam woont, is het vrijwel zeker dat je de Maloe Malo kent (en er van houdt). Deze donkere en ruige bar vlakbij het Leidseplein bestaat al vele decennia en heeft plannen van de gemeente, klachten van Young Urban Professionals, financiële problemen en, recentelijk, de Covid lockdowns overleefd. Dat komt door drie factoren: De Maloe heeft elke dag live muziek, de eigenaar Jur en zijn zonen zijn toegewijd aan de scene en iedereen die er ooit heeft gespeeld vindt het geweldig. Zolang de Maloe bestaat, blijft de underground muziekscene van Amsterdam bestaan.
Het leek me een voordehandliggende plek om mijn verkenning van de Amsterdamse muziekscene voort te zetten. Mijn moeder hing in de jaren tachtig en negentig rond met de Herman Brood-crew en hier kende iedereen haar. Als ze me soms meenam naar de Maloe, kregen we altijd een warm welkom. “Hey, you’re Jacky’s boy!”
Ik was een paar jaar in het buitenland en tot mijn spijt was ik al lang niet meer in de Maloe geweest. Dus besloot ik een jam te bezoeken, die meestal op woensdag en donderdag plaatsvinden. Ze lopen van 21:00 tot 02:30, dus ik nam mijn tijd om er te komen (grote vergissing). Ik kwam binnen en was verbaasd dat ik niemand herkende, behalve Jur natuurlijk. Ze gaven hem onlangs een verjaardagsconcert in Paradiso voor zijn 80e verjaardag, the Legend.
De Maloe was niet veel veranderd; met posters bedekte muren, een klein podium waar je gewoon op kan (en zou moeten) stappen, en een menigte opgewonden, dansende toeschouwers. De Maloe trekt een gevarieerd publiek. Je hebt de gelukkig-verdwaalde toeristen, de goth girls, de onsterfelijke bluesrockers en de muzikale nieuwkomers. Ze mengen en het werkt. Daarom is de Maloe is de plek waar de veteranen de cultuur overdragen aan een jongere generatie, en waar 19- en 79-jarigen dagelijks op het podium zij aan zij spelen.
De jam was hot. Sessieleider en Rock ‘n Roll-veteraan Kim speelde de hele nacht door en liet soepele gitaarsolo’s er te gemakkelijk uitzien. Hij en zijn bont gezelschap serveerden ons een klassiek dieet van rock evergreens, zoals CCR, Santana, AC/DC, met originele (vaak komische) nummers ertussen. De hele tijd werd het publiek uitgenodigd om mee te dansen en te zingen. De band en het publiek staan hier zo dicht bij elkaar dat ze elkaar eigenlijk overlappen, een overvloed aan muzikanten staat klaar om op het podium te springen om het refrein te zingen of voor percussie te zorgen. Een charismatische jonge zanger/gitarist maakte grappen met ons, waardoor we ons allemaal als één gelukkige, zij het lichtelijk disfunctionele familie voelden.
Ik probeerde mijn geluk, maar ving bot; Een volledige band was aan de zou een paar nummertjes spelen en er waren toch al te veel bassisten aanwezig. Maar ik kreeg wel vriendelijk te horen dat ik volgende week maar terug moest komen. Om eerlijk te zijn was ik er te laat bij.
Ik denk dat er een les is voor mij en misschien voor jou, als je graag wilt beginnen met jammen. Als je wilt spelen, wees dan op tijd, spreek de bandleider aan en hij zorgt ervoor dat je je kans krijgt. Laat je niet intimideren door het niveau van de ervaren spelers die je hier tegenkomt; er gaat echt veel liefde rond en de Maloe is de perfecte plek om op te treden met ervaren en aardige spelers, voor een gewillig publiek.
Dus pak je kans, als je dat nog niet gedaan hebt, en check de plek waar het allemaal begon en waar, zo lijkt het, de muziek nooit zal sterven. Ik kom terug voor de volgende sessie, op tijd, dit keer. Ik laat je weten hoe het gaat.